U subotu (25. mart) u prepunoj sali Jevrejske opštine Beograd izvedeno je delo "Lonina pisma".Ciklus kompozicija “Lonina pisma” koji je komponovao Ronald Corp, za mecosopran, gudački kvartet i klavir, baziran je na pismima poslatim za vreme II svetskog rata unutar jedne jevrejske porodice. Delo je premijerno izvedeno u Londonu 2017. godine, srpska premijera izvedena je u sinagogi u Novom Sadu 2022. godine i konačno za beogradsku publiku delo je izvedeno u Jevrejskoj opštini Beograd.
Loni Rabl Frenkl bila je Jevrejka iz Berlina koje je pobegla iz nacističke Nemačke u Amsterdam u pokušaju da spase sopstveni život i tamo je otvorila Cafe de Paris (Pariski kafe), koji postaje značajno mesto okupljanja među evropskim jevrejskim društvima toga doba. 01 septembra 1939. godine počinje Drugi svetski rat, a 12 dana kasnije u Engleskoj je rodjen Lonin prvi unuk Piter. Tokom narednih pet godina Loni redovno piše Piteru i njegovoj majci, svojoj ćerki. 1943. godine deportovana je prvo u Vestbork tranzitni kamp, potom u Terezienštat i konačno u Aušvic, gde je stradala.
Puno decenija kasnije, njen unuk Piter, u tom momentu i sam pripadnik treće generacije okružen svojim unucima, pronalazi dugo čuvana Lonina pisma, prevodi ih na engleski jezik i na njih skreće pažnju kompozitoru i svom prijatelju Ronaldu Korpu. Tako je nastao ciklus pesama „Lonina pisma“, premijerno izveden u Londonu 2017. godine. Delo je osmišljeno kao neka vrsta spomenika ne samo Loni Rabl Frenkl, već čovekovoj sposobnosti da se nada i grčevito drži vizije bolje budućnosti ma kako mračne bile okolnosti u kojima se nalazi u datom trenutku.
Koncertu su prisustvovali Lonin unuk, gospodin Piter Lobenberg i kompozitor dela, gospodin Ronald Korp.
Izvođači su svojim sjajnim nastupom, Jelena Končar, , prvakinja opere Srpskog narodnog pozorišta; TAJJ gudački kvartet i pijanistkinja Dina Šuklar Wiesike, uspeli da publici prenesu ono što ovo delo čini posebno lepim a to je činjenica da sam libreto, umesto tragike koja prozilazi iz ratnih stradanja, u prvi red stavlja neprestanu borbu pojedinca i njegovu nepresušnu veru i nadu u bolje sutra, ovde otelotvorene u liku Loni koja uprkos svim okolnostima osniva privatni biznis u novoj sredini, vodi ga do poslednjeg dana na slobodi unatoč svim nedaćama i do samog kraja nastavlja da piše nežna, emotivna i krajnje optimistična pisma svom unuku, ne obazirući se puno na sumornu stvarnost u kojoj živi, čak i kada je ta stvarnost Vestbork tranzitni kamp odakle stiže poslednje pismo. Pisma prevedena na srpski jezik emitovana su tokom izvođenja na led ekranima.
